Integrale epigenetica
Dankzij de inzichten van de epigenetica, de wetenschap die sinds het einde van de vorige eeuw in opkomst is, weten we dat omgevingsfactoren zoals voeding, stress, trauma’s, drugs en geneesmiddelen een belangrijke invloed hebben op onze levenskwaliteit en op het ontstaan van ziekten.
Het goede nieuws is dat klachten en aandoeningen die ontstaan als gevolg van belastende omgevingsfactoren, grotendeels te herstellen zijn. Dit herstelproces is te zien als een ‘reset’ van de originele fabrieksinstellingen. Door onze genen een min of meer gezonde of ‘normale’ omgeving aan te bieden ontstaat geleidelijk een proces van remissie, waarbij de klachten verminderen.
Nu is een ‘gezonde’ of ‘normale’ omgeving een relatief begrip in onze westerse samenleving. Op sommige factoren, zoals luchtvervuiling bijvoorbeeld, hebben we minder invloed. Maar, ook al leven we in een vervuilde omgeving, we hebben wél controle over andere factoren zoals voeding en de manier waarop we met stress omgaan.
Men kan de gezondheidszorg op verschillende manieren benaderen. De klassieke geneeskunde gaat uit van een fragmentarisch en symptomatisch model: men behandelt een aandoening door het verminderen van de symptomen, zonder veel aandacht te schenken aan oorzaken of omgevingsfactoren. Door aandoeningen te behandelen met symptoomonderdrukkers hoeft de patiënt weinig tot niets te veranderen aan zijn levensstijl. Deze vorm van ‘comfortgeneeskunde’ biedt snelle oplossingen, maar is niet vrijblijvend. Omdat men de oorzaken niet aanpakt, verergeren de epigenetische adaptaties. Op deze manier bouwt de patiënt alsmaar meer klachten en aandoeningen op, die vervolgens op een gelijkaardige manier worden behandeld.
De integrale epigenetica ziet de mens als een geheel en zoekt naar de oorzakelijke verbanden van de klachten, waarbij zowel fysieke, psychische en sociale als erfelijke factoren betrokken worden. De klachten/aandoeningen waarvoor men hulp inroept, zijn immers met elkaar verbonden. Met andere woorden: het volstaat niet om de naast elkaar bestaande klachten afzonderlijk te behandelen, men dient ook te zoeken naar de gemeenschappelijke deler.